Κάθε αντίο φέρει το ειδικό φορτίο του

Κλείνοντας κύκλους άτσαλους

Τον ρώτησα αν κλαίει ποτέ
και μου είπε «Δεν είμαι πολλά βαρύς
Ναι
Κλαίω»

Καραντίνα νούμερο δύο
Σήμερα έφυγαν δύο γιατροί
Δύο γιατρίνες για την ακρίβεια
Θα τα ξαναπούμε
αλλά θα είναι το ίδιο;
Όχι

Μπορεί να μην κλαίω μπροστά σας
αλλά κλαίω
να με συγχωράτε
δεν είμαι πολλά βαρύς

Κάποια αντίο πρέπει να τα αποφεύγουμε

Κάθε αντίο έχει τη θλίψη του

Κάποια αντίο ας γίνουν κάποτε
ας το δούμε αλλιώς τώρα

Ή θα νικήσει ο δρόμος
ή θα νικήσει ο τρόμος

στην Ευούλα και τη Στέλλα

Το έγραφε με το αριστερό χέρι
παρότι δεξιόχειρ

Λίγο πριν το λυκαυγές
κάπνιζε σ’ ένα μπαλκόνι
απολαμβάνοντας τον φωτισμό
της φρέσκιας ιουλιανής πανσελήνου

Δέσμιος ψυχαναγκασμών
όπως
να μην πετάξει την τζιβάνα στον πεζόδρομο
να πλύνει τα δόντια πριν πέσει για ύπνο
να ψελλίσει «ευχαριστώ και συγνώμη»
κάθε φορά που έκοβε ένα γιασεμί

ποίημα που γράφτηκε σε ανταπόκριση στο κάλεσμα για συγγραφή διηγημάτων/ποιημάτων με θέμα «Ο Μεγάλος Κοινωνικός Εγκλεισμός», εγχείρημα με σκοπό τη δημιουργία συλλογής κειμένων που προέκυψαν στο ιστορικό-κοινωνικό περιβάλλον της καραντίνας (Απρίλης – Μάιος 2020). Το βιβλίο «Ο Μεγάλος Κοινωνικός Εγκλεισμός – Διηγήματα και ποιήματα στον αστερισμό του κορονοϊού» κυκλοφόρησε τον Ιούνη του 2020, με αποκλειστικό σκοπό τα έσοδα της έκδοσης να διατεθούν στο Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών…

*

Καραντίνα
Ανασφάλεια

Τη μοναδική ασφάλεια
για άλλη μια φορά
μας έδωσε ο αγώνας

Η πόλη μάς κυνηγάει
Πλέον όχι μόνο όταν φεύγουμε μακριά της
αλλά και όταν φυλακιζόμαστε μέσα της

Εμάς
τους αιρετικούς
που συνεχίζουμε να συναντιόμαστε
να ανταλλάζουμε βλέμματα και σάλια
Που σπάμε τα κεφάλια μας για να σκαρώσουμε τρόπους
αυτό το παραμύθι να γραφτεί ως ιστορία

Δεν δοκιμαζόμαστε μονάχα εμείς
αλλά και οι σχέσεις μας
μέσα σ’ έναν κόσμο που προσπαθεί να φλερτάρει με την ελευθερία

Δεν δοκιμαζόμαστε μονάχα εμείς
αλλά και οι σχέσεις μας
Και αυτό
μέσα σ’ έναν κόσμο που προσπαθεί να φλερτάρει με την ελευθερία
είναι ψυχοφθόρο
Ανασφάλεια

Δεν είναι μόνο εκείνες
που
σε μια χειραψία κι ένα άγγιγμα
αντέτειναν τον αγκώνα

Κυρίως είναι τα παιδιά
που μοιραζόμαστε
-όχι μόνο- πολύ χρόνο
αλλά και
ματαιοδοξία και πίστη
Για να προετοιμάσουμε μια γιορτή
που δεν έχουμε προφτάσει να γιορτάσουμε
Και εν τέλει αναρωτιόμαστε

Τώρα…
Τώρα πώς θα βρίσκονται τα πάθη;

Αυτή η ζωή μάς κυνηγάει
Όχι μόνο όταν φεύγουμε μακριά της
αλλά και όταν φυλακιζόμαστε μέσα της

Ή θα νικήσει ο δρόμος
ή θα νικήσει ο τρόμος

soundtrack

Παντού είμαι ξένος

Με τους συναδέλφους στη δουλειά
με όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια που θέλω να φλερτάρω
Στο τηλεφώνημα με τη μάνα
στις συναντήσεις με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες
και στις κοινές μας ανησυχίες
Στις πεζοπορικές εξερευνήσεις

Είμαι ξένος στην καθημερινότητα
Ξένος για εκείνη
που τόσα μαζί φτιάξαμε
Ξένος για μένα

Και αυτές οι γνώριμες φωνές που βλέπουν το Ξένο σε τόσα άλλα πρόσωπα
Τόσο ξένοι με τα πάντα
οι μαλάκες
παραβλέπουν τον ξενισμό τους
και μας φορτώνουν τα δηλητήρια που τόσο εύκολα μπορούν να παράξουν

Αυτοί είναι οι πραγματικοί Ξένοι
και ως τέτοιοι
τους αξίζει να πεθάνουν