Τζιτζίκια. Κτίρια. Δρόμοι. Η Λεωφόρος. Ο Λυκαβηττός και ο Πύργος. Ένα ελαφρύ μπλε αρχίζει να κυριαρχεί στο τοπίο. Βραδιάζει. Το μαρτυρά άλλωστε και η πενιχρή μα τόσο ευχάριστη πτώση της θερμοκρασίας.
Σε δύο μέρες φεύγω. Πάω στους δικούς μου -φίλους και συγγενείς. Θα μου λείψουν αυτά τα μέρη, οι άνθρωποί τους, οι δυνατότητές μας. Απ’ την άλλη όμως ανυπομονώ και να φύγω. Να χαλαρώσω. Να κατεβάσω τους ρυθμούς του εγκεφάλου μου ρε παιδί μου. Κουράστηκα πολύ φέτος. Συνεχίζω να το επαναλαμβάνω στον εαυτό μου σε τέτοιο βαθμό που ώρες ώρες χάνω την ουσία του και μου μένει απλά η ανάμνηση της κούρασης.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι ήθελα καιρό τώρα να κάνω έναν απολογισμό της φετινής χρονιάς αλλά δεν έβρισκα τον τρόπο. Όπως επίσης αλήθεια είναι ότι αναρωτιέμαι αν ό,τι έχω γράψει μέχρι αυτό το σημείο έχει αγγίξει κάποιον. Σίγουρα έχω αποτυπώσει με πολύ καλύτερους τρόπους εικόνες και τοπία, σκέψεις και συναισθήματα. Μα κάθε φορά βγαίνει διαφορετική και πάντα καραδοκεί αυτή η ανασφάλεια. Βλέπεις για ανθρώπους σαν κι εμάς, φανς της “θεωρίας του (συναισθηματικού) κύκλου” είναι εντυπωσιακό παρόμοιες -σχεδόν πανομοιότυπες- καταστάσεις να μας αφήνουν την ίδια αίσθηση. Όπως και κάθε φορά που “αφήνω” την Αθήνα.
Βέβαια το πιο εντυπωσιακό είναι το πόσο γρήγορα “βολεύομαι” στην πόλη μου. Και πόσο πολύ με ξενίζει η κάθε επιστροφή στη Μητρόπολη. (παύση)
Επιτέλους. Θα μιλήσω για κάτι με το οποίο δεν έχει ασχοληθεί κανείς. Για την Αθήνα. “Η προλεταριακή πραγματικότητα της πρωτεύουσας μέσα από τα βιώματα ενός “επαρχιώτη”.”
Ε λοιπόν, όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα κάτι δε μου άρεσε στους ανθρώπους της. Φαινόντουσαν σαν να τους βαραίνει κάτι. Μόνο αφού μετακόμισα στο κέντρο και την έζησα λίγο πιο “βαθιά” συνειδητοποίησα τι μου άφηνε αυτήν την εντύπωση. Στην Αθήνα συναντάς ανθρώπους που πραγματικά δεν έχουν τίποτα. Ούτε σπίτια, ούτε φράγκα, μα ούτε και την πιθανότητα να τους τα προσφέρουν αυτά φίλοι ή σύντροφοι. Έχουν μονάχα ένα κορμί και ένα μυαλό που στην καλύτερη να τα πουλήσουν μπορούν. Η ταξική διάρθρωση αυτής της κοινωνίας παρουσιάζεται κυνικά και ξεδιάντροπα. Και αυτό γιατί στην πόλη μου οι ταξικές αντιθέσεις είχαν εξομαλυνθεί ήδη πολύ πριν τις αντιληφθώ εγώ σαν έννοια, πόσο μάλλον σαν σύνολο σχέσεων.
(-Πού είσαι;)
Είναι επόμενο λοιπόν να χρειάζομαι 2-3 μέρες προσαρμογής κάθε φορά που επιστρέφω. Είτε εδώ, είτε εκεί. Το ερώτημα είναι για πόσο θα επιστρέφω. Και με τί διαθέσεις κάθε φορά.
(Επέστρεψα γαμώτο!)
Γιατί -όπως σας είπα και πριν- κουράστηκα πολύ φέτος.
Τέσσερις μήνες σκατένιας ψυχολογίας και μόλις 4 μαθήματα περασμένα. Μία γεμάτη κινηματική χρονιά με “πολυάριθμες επισκέψεις αλληλεγγύης” σε διάφορα δημόσια κτίρια, συνελεύσεις, σκέψη και παρανομίες. Μόλις δύο πιο αυθεντικά κομμάτια ολοκληρωμένα. Μάχιμος και κάγκουρας. Α ναι! Πλέον μπορώ να ψειρίζω σουπερμάρκετ.
Ευτυχώς πάντως οι αριθμοί δε λένε και πολλά από μόνοι τους. Οι φετινές εμπειρίες είναι πολύ φρέσκες για να τις εκτιμήσω. Θέλω διακοπές!
ΥΓ. Επιτρέψτε μου, έστω και ετεροχρονισμένα, να παραφράσω τη ρήση ενός ταπεινού κροκανθρώπου:
“Λυπάμαι που χαίρεσαι ενώ κάτι δεν πάει καλά“
Η ανεστραμμένη έννοια ένα μόνο βήμα απέχει απ’ την αρχική. Καλημέρα…