Ι
“Ήταν μία νύχτα φοβερή, νύχτα νοεμβριάτικη, υγρή, ομιχλώδης, βροχερή, με χιόνια, που σου ‘φερνε ρίγη, συνάχι, κρύωμα, πονόλαιμο, πυρετούς κάθε λογής και κάθε διαμετρήματος, κοντολογίς μία νύχτα με όλα τα καλά του Νοέμβρη της Αγίας Πετρούπολης.”
ΙΙ
Συνειδητοποίησε ότι αυτό που του αρέσει στον Ντόστο (όπως υποτιμητικά τον καλούσε ο Μπουκόφσκι) είναι ο τρόπος που γράφει. Ο τρόπος που περιγράφει καταστάσεις και “γεμίζει” εικόνες. Ο κώδικας επικοινωνίας που “επιβάλλει” στον αναγνώστη!
ΙΙΙ
Μία τέτοια νύχτα λοιπόν φανταζόταν -προσαρμοσμένη βεβαίως στα δεδομένα της αθηναϊκής μητρόπολης- να κουρνιάζει με το κορίτσι του, και να χαζεύει απ’ το παράθυρο το πάρκο. Όπως κι εκείνη τη νύχτα του Φλεβάρη που η θέα από τα διπλανά δωμάτια ήταν -αν μη τι άλλο- μαγική. Να ζεσταίνουν ο ένας τον άλλο, να χαζοχαίρονται ο ένας με τον άλλο, να χάνονται σε ένα σύστημα αναφοράς που δεν χωράει παρατηρητές μα ούτε και τρίτους*. Λιτά.
ΙV
Επιτρέψτε μου λοιπόν τώρα, αγαπητές μου αναγνώστριες, μία επισήμανση. Τη φράση “το κορίτσι του” δεν τη χρησιμοποιώ προσωποκεντρικά. Αντ’ αυτού προσπαθώ να σκιαγραφήσω την κατάσταση αυτή, που το συναίσθημα ρέει άφθονο και ως επί το πλείστον καλύπτει τα συνήθη (ερωτικά) κενά, δίνοντας ένα ιδιαίτερο και γλυκοθολό χρώμα στην κίνηση της ζωής. Να με συγχωρείτε δε, αν δεν έκανα σαφές το βίωμά μου. Δεν το χω και πολύ με αυτές τις συναρτήσεις.
———————————-