Ανεκπλήρωτο

στον Μιχαλούλου, το πιο μεγάλο κακαντράκι
γραμμένο ένα μαγικό ξημέρωμα στην κουζίνα της κατάληψης Ευαγγελισμού

Κλαίω
Για το ανεκπλήρωτο
Για τα πιθανά
που δεν έγιναν δυνατά

Κλαίω
Για τα αδιέξοδα
τα τέλματα
Και τις ανατροπές
που δεν έκανα

Κλαίω
Για σέναν
Που δεν κατάφερα να αγαπήσω
Για σέναν
Που αναζήτησα
τα κενά σου
ερήμην
και
στην απουσία σου

Κλαίω
Γιατί ο πόνος
αντανακλά την αλήθεια μας

Κλαίω

Ποτέ δεν είναι αργά
για νέες δοκιμασίες
και γνώριμους φόβους
για παλιές περιπέτειες
και νέες ματαιώσεις

Η ζωή
άλλωστε
δεν ήταν ποτέ αρκετά καλή
μα τουλάχιστον
στον χορό των δακρύων
εκεί που τα μάτια συμπαρασύρουν τη μύτη–
νιώθω να την απολαμβάνω

Αποτύπωμα

Δημοσιεύτηκε στη στήλη «κογιότ»  της εφημερίδας δρόμου Άπατρις, στο φύλλο 54 (Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2024).

στους ανθρώπους που μοιραστήκαμε το συλλογικό πένθος
στο πλαίσιο της «ανοιχτής συνέλευσης για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη»

την ώρα που νομίζαμε
ότι γράφαμε ιστορία
εκείνη σημάδευε
μεθοδικά και ανεξίτηλα
τις ψυχές
και τα κορμιά μας

Ματαίωση (ή βιωματικός πλούτος)

Στα χαμοσόκακα της σκέψης
κάποιος έγραψε
πως
από τα στόματα των συντρόφων
μάς μιλάει η κυριαρχία

όσα κόκαλα δεν τσακίσανε τα γκλοπ
όσες σάρκες δεν τρυπήσανε οι κάννες
όσα κορμιά δεν φυλάκισαν οι μπάρες
μείναν βορά
στα λόγια
τα βλέμματα
την υποτίμηση
των συντρόφων μας

στο τέλος
πάντα
μένουμε μόνοι
μόνοι από έρωτα
μόνοι από συντροφιά
και από συντρόφια

και αναρωτιέμαι
γιατί
εξαρχής
δεν πορευόμαστε μόνοι

και καθησυχάζομαι
σκεπτόμενος
πως
η αγάπη είναι το μοναδικό μας καταφύγιο

σε εμάς
λοιπόν
που συνεχίζουμε να χορεύουμε
σε ενδιαφέροντες καιρούς

αλλά
και σε όσους συνεχίζουν
να τρέφουν
και να τρέφονται
από την ίντριγκα:

έχουμε μπόλικη φροντίδα να ανακαλύψουμε
μην μας γυρέψουμε αλλού

έχουμε ακόμα πολύ δρόμο

Στα κουρασμένα κορμιά των εραστών (Στερητικό σύνδρομο) 2

Ο χρόνος κυλάει δυσανάλογα
κατά τα εικοσιτετράωρα των ερωτικών επάρσεων

όταν η τρυφερότητα
πηγαία και απροϋπόθετη
γεννάει την κάβλα

όταν η λογική
υποχωρεί
μπροστά
στην επιβλητικότητα του ενθουσιασμού

Ο χρόνος κυλάει δυσανάλογα
κατά τα εικοσιτετράωρα των ερωτικών επάρσεων
μα και μετά από αυτά

Αργόσυρτος
στην απουσία
και την αναπόληση
στα ξενερώματα
και το σβήσιμο
στην κόπωση
και την κάθαρση

Ο χρόνος κυλάει δυσανάλογα
μετά τα εικοσιτετράωρα των ερωτικών επάρσεων

Η στέρηση
δίνει το tempo
στο κορμί
τον νου
την καρδιά

Ο
–άλλοτε αμοιβαίος–
χώρος
υπολείπεται
αξίας χρήσης
αισθητικής
νοήματος

Και η τρυφερότητα
απούσα
γεννάει τη μελαγχολία
ενόσω καθηλώνει τα δάκρυα