Κάθεται στον καναπέ εδώ και μισή ώρα και σερφάρει στο νετ. Facebook, indymedia και σε όλα τα αγαπημένα του. Ξαφνικά ξυπνάει.
-Πρέπει να της τηλεφωνήσω. Τώρα!
Απολαμβάνει αυτές τις συνδυασμένες εκρήξεις διαύγειας και χαράς. Φροντίζει πάντα να τις αξιοποιεί, ειδικά σε περιόδους όπως αυτή, που η ψυχολογία του πιάνει πάτο και η ζωή του ταλαντώνεται μηχανικά μεταξύ επιβίωσης και υποχρεώσεων.
– Δεν έχω κάρτα και έχει συνέλευση. Τουλάχιστον να της στείλω ένα μήνυμα – κάπου. Σίγουρα θα το δει. Ωραία.
“Φ.
Τις τελευταίες μέρες νιώθω κάπως δυσλειτουργικός μεταξύ μας και ήθελα να στο πω. Απλά αισθάνομαι πως μερικές φορές δε με καταλαβαίνεις καθόλου. Μου λείπεις πολύ….
Σ‘ αγαπάω!”
Κάνει μια γρήγορη αλλά προσεκτική ανάγνωση μέχρι το σημείο που έχει γράψει. Θέλει το μήνυμά του να είναι τέλεια γραμμένο, θέλει να παραθέσει τα πράγματα ακριβώς όπως τα σκέφτεται, ταυτόχρονα όμως με ελαφρώς διπλωματικό τρόπο. Σίγουρα δεν θα της αρέσει να ανακαλύψει πως ο λόγος του είναι κατά κάποιο τρόπο επιτηδευμένος. Και αυτός το ξέρει, γι’ αυτό κάνει την πάπια.
Προσθέτει ένα φιλί και πατάει Enter.. Νιώθει πως κάτι έκανε… Έπειτα επιστρέφει στο mozilla και συνεχίζει το surfing..
–
Η Φ. ήξερε εδώ και μερικές εβδομάδες ότι τις απομένουν πολύ λίγες ημέρες ζωής. Δεν του είχε πει τίποτα. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε από τον εαυτό της ήταν να μπει σε μια τέτοια διαδικασία, που μονάχα περισσότερο θα την έφθειρε και αυτόν θα τον έκανε να μαραζώσει. Έτσι νόμιζε… Πάει καιρός από τότε που άρχισε να μη νιώθει καλά αλλά, από αυτόν τουλάχιστον, περίμενε πάντα να την ξεσηκώνει…
–
–
το παραπάνω αποτελεί το μοναδικό καταγεγραμμένο μέρος ένος διηγήματος που δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ-
Νοέμβρης 14′