Σε θέλω..
Αυτό.
Α και μη νομίζεις ότι με πείραξε κάτι..
Έτσι σου φάνηκε..
Εγώ σε περιμένω για έρωτα και κατρακύλα σε ιδρωμένα σεντόνια..
Φιλί!

Πλαγιάσαμε μαζί εχθές
Μα τα σώματά μας δεν χορέψανε
Εγώ φταίω, Αυτό! Εγώ!
Αλλά στη σκέψη της περιπλάνησης
στα μαγικά κύματα του έρωτά σου – Αααχ!
Πόσο τον θέλω τον έρωτά σου!
Σε θέλω.
Ο πραγματικός εαυτός μου ξιφομαχεί
με τον πειθήνιο ερωτόδουλο της ύπαρξής σου.
ΣΕ ΘΕΛΩ!

————————————————-

Είναι απλό το πράμα. Εγώ θέλω να εκφραστώ και γράφω ένα ποίημα. Όμως πριν προλάβω να πω αυτά που θέλω μέσω του ποιήματος, είτε τα έχω πει με κάποιο άλλο τρόπο ή ακόμα ο προβληματισμός, που γέννησε και την ανάγκη για έκφραση μέσα από το συγκεκριμένο ποίημα, παύει να υφίσταται. Σε αυτή την περίπτωση (και στη γλώσσα της Ώσμωσης) θα μιλάμε για “ανεκπλήρωτη ποίηση”.

Ζούμε μια επιβεβλημένη σαπίλα. Φύλακές της οι κάθε λογής μαφίες με τους μπράβους τους. Αυτοί είναι οι φασίστες και δεν χρειάζεται απαραίτητα να κουβαλάνε σβάστικες. Μπορούν καλύτερα χωρίς αυτές. Οι τακτικές τους είναι οι πιο βρώμικες και σίγουρα έχουν την υπεροπλία.

Και μεις που δεν έχουμε τίποτα και θέλουμε να κατακτήσουμε τα πάντα; Πώς να μην τους κάνουμε όλους εχθρούς; Ακόμα και τους ίδιους μας τους συντρόφους, ακόμα και τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Για τους οπαδούς πλέον η αντιμετώπισή μου είναι ίδια όπως και για τους θρησκευόμενους. Απέχθεια και μίσος (όχι προσωπικό, μα αμιγώς ταξικό)! Και αν κάποιος φταίει περισσότερο, είμαστε εμείς που τόσο καιρο τους προσφέραμε “ειρήνη” στα λόγια και στην πράξη, που δημιουργούσαμε συμμαχίες, που δεχόμασταν “συντρόφισσες” γηπεδικές, χωρίς να ασκήσουμε ίχνος κριτικής.

Για τους οπαδούς λοιπόν…

Σας λυπάμαι.. Σας λυπάμαι μα πιο πολύ σας σιχαίνομαι. Ηλίθιοι! Χαρείτε με το ψεύτικο, με τις μαλακίες σας. Η συνείδησή σας, τα μυαλά σας· “καθαρά”. Η πράξη, όμως, φιλοδεξιά σε αντίθεση με το πουλί σας. Ηλίθιοι… Τελικά δε ζούμε μόνο εμείς στο μικρόκοσμό μας.. Αλλά σίγουρα ο δικός μας είναι πολύ καλύτερος. Το ίδιο πιστεύετε και σεις βέβαια. Χέστηκα!

Και απ’ την άλλη τα ίδια σκατά, σε ιντελεξουάλ κόπια βέβαια… Εναλλακτικ , lifestyle, άραγμα-διάβασμα στο κεντρικό περίπτερο του γαβριήλ στα προπύλαια ή σε κάποιο in τραπεζάκι στη σχολή. Αλίμονο… Τα “ατίθασα” παιδιά της διανόησης. Ααα… Εξίσου σιχαμένοι, εξίσου σεξιστές/στριες, εξίσου ηλίθιοι (κατά πλειοψηφία, αλλά και ηλίθιες).

Ίσως τελικά η πρωταρχική συσσώρευση να είναι όντως αέναη-μόνιμη. «Το κεφάλαιο επιδιώκει την απεριόριστη διεύρυνση και γι’ αυτό χρειάζεται νέες σφαίρες και διαστάσεις της ζωής να τις μετατρέψει σε εμπορεύματα», μου υπενθυμίζει ο Πόλυς. Εβίβα! Μάλλον τα νέα κοινά που επιβάλλεται να περιφραχθούν είναι τα μυαλά μας. Ευτυχώς τους ξεφύγαμε και είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε μόνοι με τα σκατά. ΣΚΑΤΑ. Μόνο.

Κουράστηκα με τα προβλήματά σου φίλη μου. Οι ερωπολιτικοί προβληματισμοί μου έχουν χτυπήσει κόκκινο και αυτή τη φορά λέω να ασχοληθώ μαζί τους. Κατάφερες και συ να με ξυπνήσεις για άλλη μια φορά.. Γαμωτηλέφωνο. Εμένα ή το παρελθόν; Στο παρόν ή στο παρελθόν; Μήπως δεν είμαι όσο ελεύθερος ευαγγελίζομαι; Τα κτητικά κατάλοιπά μου κάνουν αισθητή την εμφάνιση τους υπενθυμίζοντας παράλληλα την αναγκαιότητα να τα αποβάλλω.

Μα ρε; Μ’ αγαπάει; Που ζει;