ναι, τελικά ήσουνα πιο μακριά από όσο νόμιζα. Ακόμα και όταν νόμιζα ότι ήμασταν κοντά, πάλι μακριά ήσουν, ή τουλάχιστον είχες κάθε λόγο να είσαι. Είχες δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Τώρα που αποφάσισα να γράψω, ας πούμε πως δεν πονάω. Δεν είναι ότι δε με νοιάζει, απλά δεν νιώθω πικρία. Δεν είναι πως νιώθω καλά ρε παιδί μου – μελαγχολώ λιγάκι. Πιστεύω, δηλαδή θέλω να ελπίζω, πως αυτό το κειμένο δε θα μου δώσει άλλο ένα λόγο να πονάω ή να νοσταλγώ την προηγούμενη ζωή μας. Ας μείνουμε στο ότι μου δίνει λόγο ενώπιον σου. Και που ξέρεις αύριο, το πολύ μεθαύριο, θα μυξοκλαίω μέσα μου, ενώ ταυτόχρονα θα νιώθω πως δε μπορώ να ξαναβρεθώ “μαζί” σου. Περίεργο συναίσθημα – ίσως αυτό να αντικατοπτρίζει τη ρουτινοσυνήθεια που λέγαμε. “Σε θέλω πίσω παρόλο που νιώθω ότι δε μπορώ. Ελπίζω να ξαναμπορέσω όμως.” Και εντάξει ούτε αναρχοπατέρας είμαι, ούτε κάγκουρας, ούτε και ανασφαλής. Βέβαια ούτε και συ είσαι εκφραστική ή ειλικρινής, πόσο μάλλον παιδί. Και αυτό που μάλλον ακόμα δεν σου είπα είναι το πόσο με εκνευρίζει η περίεργη αντίληψη που έχεις περί εγωισμού. Φυγόπονος ηττοπαθής εγωισμός(?). Παίξε. Μη χτίζεις άλλο. Πιο πολλοί τοίχοι + λιγότερα παιδιά = Αρσάκειο. Έτσι να παραπέμψω για τη φάση σε μια χθεσινή μας συζήτηση. Μάλλον στέρεψα από φαινομενικά ασυνάρτητες σκέψεις. Μην περιμένεις vol. II. Θα τα βγάλω αλλού τα υπόλοιπα. Φιλί!

Καληνύχτα και ψόφος

ΥΓ. *

Αναδημοσίευση από το blog  της Ασύμμετρης Απειλής   (halastor.blogspot.gr)

Ο Nikollas Todi έπεσε νεκρός όταν αφιoνισμένοι μπάτσοι τον γάζωσαν πισώπλατα κατά την καταδίωξη ληστών τράπεζας στον Βύρωνα: «Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, ο 25χρονος δέχθηκε συνολικά 9 σφαίρες και είχε 5 διαμπερή και τέσσερα τυφλά τραύματα. Και τα εννέα πλήγματα τα είχε δεχθεί από πίσω σε όλο τον κορμό, από τη μέση προς τον λαιμό» (Αυγή, 19-02-2010). Ο Nikollas Todi ήταν πατέρας ενός ανήλικου παιδιού, αλλά όπως φαίνεται για τους δημοσιογράφους, πατεράδες ή μανάδες διακαιούνται να είναι μόνο οι μπάτσοι, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί κι όλα αυτά τα κοπρόσκυλα που ζούνε παρασιτικά σε βάρος μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Τότε ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. Ελευθέριος Οικονόμου δήλωνε σε μια επίδειξη εξουσιαστικού κυνισμού «Δεν πήγε τίποτα λάθος. Εκφράζουμε τη λύπη μας, αλλά ο συγκεκριμένος συμπολίτης μας βρέθηκε παρά τη θέλησή του σε διασταυρούμενα πυρά». Ο παρασημοφορημένος από το FBI υπουργός δημόσιας τάξης Μιχάλης Χρυσοχοϊδης μίλησε για μια απλή “ατυχία”!

Αλλά είπαμε, αυτός ήταν αλβανός εργάτης, όχι αυστραλός τουρίστας, για να τον επισκέπτεται μια σειρά πολιτικών και αστυνομικών μαντρόσκυλων του κεφαλαίου (για να μη χαλάσει το ίματζ της “βαριάς βιομηχανίας της πατρίδας μας”…)

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλα τα ταγάρια που μας τα έκαναν τσουρέκια με τη γρατζουνιά του πλουσιόπαιδου, που ήρθε για κρουαζιέρα, ενώ δεν έβγαλαν τσιμουδιά για το θάνατο ενός αλβανού υδραυλικου ή για τους τόσους θανάτους μεταναστών στα υδάτινα και χερσαία σύνορα, σε σαπιοκάραβα και ναρκοπέδια.

Αναδημοσίευση από το blog  της Ασύμμετρης Απειλής   (halastor.blogspot.gr)

Αυτό δεν είναι ρίμα, είναι δελτίο της ΕΜΥ

     –                                                                                 Καθίκι

Σου στέλνω χαιρετίσματα
έχει ο καιρός γυρίσματα
πρέπει όμως στην άκρη να αφήσουμε τα πείσματα
Δυνατά τα αδύνατα να κάνουμε
σε μαλακίες πια να μην κολλάμε
έχει ο καιρός γυρίσματα και όλο πίσω πάμε
Ζόρικος καιρός για να βγεις γαμπρός
μέσα στους ανθρώπους βασιλεύει ο εγωισμός
Με τ’ άδικό του πάντα ο καθένας στο δικό του κολλημένος
ο πιο ταλαιπωρημένος απ’τη μάχη ηττημένος
Νικητής δε θά’ πρεπε να βγεις
σκοπός σου άνθρωπε είναι να μην αναμετρηθείς
τη φάση να τη δεις σφαιρικά και πιο βαθιά
παραμέρισε κολλήματα υποκειμενικά
αναθεώρησε προβλήματα αντικειμενικά
Τα πράγματα είν’ απλά αν εντοπίζεις την ουσία
ξέχνα τη συνουσία και
ξέχνα τα λεφτά – Δες καθαρά
απέβαλε τα φίλτρα όλα τα θεαματικά

————————————————-

Είναι απλό το πράμα. Εγώ θέλω να εκφραστώ και γράφω ένα ποίημα. Όμως πριν προλάβω να πω αυτά που θέλω μέσω του ποιήματος, είτε τα έχω πει με κάποιο άλλο τρόπο ή ακόμα ο προβληματισμός, που γέννησε και την ανάγκη για έκφραση μέσα από το συγκεκριμένο ποίημα, παύει να υφίσταται. Σε αυτή την περίπτωση (και στη γλώσσα της Ώσμωσης) θα μιλάμε για “ανεκπλήρωτη ποίηση”.

Ίσως τελικά να μην πρέπει να γνωρίζεις έναν καλλιτέχνη…
–                                                                                                                    Ποικιλίας

Τί να πω;; Ξενερώνω και γω με τη σειρά μου. Στο μυαλό μου αρχίζει να αναδύεται μια νέα θεωρία που αντιστοιχεί και ταυτόχρονα έρχεται να συμπληρώσει την υλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας. Ο υλισμός εντοπίζει την αιτία όλων των κακοτοπιών και ανισοτήτων που εμφανίζονται στο κοινωνικό πεδίο, στην υλική (-οικονομική) ανισότητα που υφίσταται εντός του. Άρα σύμφωνα με αυτή τη θεωρία οι ίδιες οι συνθήκες αναπαραγωγής της ζωής και της ύπαρξης είναι αυτές που καθορίζουν την μορφή της κοινωνίας, αφού επηρεάζουν και προγραμματίζουν όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Με απλά λόγια δηλαδή, πως να προοδεύσει ο άνθρωπος σε πνευματικό, κοινωνικό και όποιο άλλο επίπεδο, όταν δεν μπορεί καλά καλά να συντηρήσει τον εαυτό του; Όταν μέρος αυτής ή και ολόκληρη η υλική του πραγματικότητα (τροφή,στέγη,κλπ) είναι σκατά;

Στον αντίποδα λοιπόν έρχομαι εγώ – ένας απλός αλιγάτορας – με την δική μου (ή και όχι) θεωρία του ψυχισμού. Αυτό που σκέφτομαι είναι πως για να ξεπεράσουμε τις αντιφάσεις που μας διέπουν – τα κατάλοιπα της σχέσης Κεφάλαιο – δεν αρκεί η υλική ευεξία αλλά χρειάζεται και η κατάκτηση τουλάχιστον μιας ψυχολογικής ισορροπίας, αν όχι ευρωστίας.

Οι άνθρωποι που με ξενέρωσαν ανήκουν σε αυτούς που κατα καιρούς δηλώνουν δυστυχείς (και προσφέρουν και λίγη ψυχεδέλεια), και αυτή η δυστυχία, ή τελοσπάντων αυτός ο πεσιμισμός που χαρακτηρίζει το συναισθηματικό τους κόσμο, είναι που τρέφει την τέχνη τους. Ε λοιπόν αυτοί (που με ξενερωσαν) επιβεβαίωσαν τη θεωρία μου, αφού πρώτα την εδραίωσαν στο κεφάλι μου. Μπορεί να είμαι λίγο προκατειλημμένος ή να επηρεάζομαι εύκολα από τις φίλες μου, μπορεί στην τελική να είμαι και επιεικής έχοντας κατα νου την πιθανότητα να είμαι προκατειλημμένος ή επηρεασμένος. Λόκο! Πάντως η βλακεία είναι ευδιάκριτη και εμείς έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά.

Μάλλον δε θα καταφέρω ποτέ να γίνω καλλιτέχνης με την ολοκληρωμένη έννοια που έχω στο κεφάλι μου και εσύ δε μπορείς να την ξέρεις….