Πλαγιάσαμε μαζί εχθές
Μα τα σώματά μας δεν χορέψανε
Εγώ φταίω, Αυτό! Εγώ!
Αλλά στη σκέψη της περιπλάνησης
στα μαγικά κύματα του έρωτά σου – Αααχ!
Πόσο τον θέλω τον έρωτά σου!
Σε θέλω.
Ο πραγματικός εαυτός μου ξιφομαχεί
με τον πειθήνιο ερωτόδουλο της ύπαρξής σου.
ΣΕ ΘΕΛΩ!
Είναι απλό το πράμα. Εγώ θέλω να εκφραστώ και γράφω ένα ποίημα. Όμως πριν προλάβω να πω αυτά που θέλω μέσω του ποιήματος, είτε τα έχω πει με κάποιο άλλο τρόπο ή ακόμα ο προβληματισμός, που γέννησε και την ανάγκη για έκφραση μέσα από το συγκεκριμένο ποίημα, παύει να υφίσταται. Σε αυτή την περίπτωση (και στη γλώσσα της Ώσμωσης) θα μιλάμε για “ανεκπλήρωτη ποίηση”.