Ίσως τελικά να μην πρέπει να γνωρίζεις έναν καλλιτέχνη…
– Ποικιλίας
Τί να πω;; Ξενερώνω και γω με τη σειρά μου. Στο μυαλό μου αρχίζει να αναδύεται μια νέα θεωρία που αντιστοιχεί και ταυτόχρονα έρχεται να συμπληρώσει την υλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας. Ο υλισμός εντοπίζει την αιτία όλων των κακοτοπιών και ανισοτήτων που εμφανίζονται στο κοινωνικό πεδίο, στην υλική (-οικονομική) ανισότητα που υφίσταται εντός του. Άρα σύμφωνα με αυτή τη θεωρία οι ίδιες οι συνθήκες αναπαραγωγής της ζωής και της ύπαρξης είναι αυτές που καθορίζουν την μορφή της κοινωνίας, αφού επηρεάζουν και προγραμματίζουν όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Με απλά λόγια δηλαδή, πως να προοδεύσει ο άνθρωπος σε πνευματικό, κοινωνικό και όποιο άλλο επίπεδο, όταν δεν μπορεί καλά καλά να συντηρήσει τον εαυτό του; Όταν μέρος αυτής ή και ολόκληρη η υλική του πραγματικότητα (τροφή,στέγη,κλπ) είναι σκατά;
Στον αντίποδα λοιπόν έρχομαι εγώ – ένας απλός αλιγάτορας – με την δική μου (ή και όχι) θεωρία του ψυχισμού. Αυτό που σκέφτομαι είναι πως για να ξεπεράσουμε τις αντιφάσεις που μας διέπουν – τα κατάλοιπα της σχέσης Κεφάλαιο – δεν αρκεί η υλική ευεξία αλλά χρειάζεται και η κατάκτηση τουλάχιστον μιας ψυχολογικής ισορροπίας, αν όχι ευρωστίας.
Οι άνθρωποι που με ξενέρωσαν ανήκουν σε αυτούς που κατα καιρούς δηλώνουν δυστυχείς (και προσφέρουν και λίγη ψυχεδέλεια), και αυτή η δυστυχία, ή τελοσπάντων αυτός ο πεσιμισμός που χαρακτηρίζει το συναισθηματικό τους κόσμο, είναι που τρέφει την τέχνη τους. Ε λοιπόν αυτοί (που με ξενερωσαν) επιβεβαίωσαν τη θεωρία μου, αφού πρώτα την εδραίωσαν στο κεφάλι μου. Μπορεί να είμαι λίγο προκατειλημμένος ή να επηρεάζομαι εύκολα από τις φίλες μου, μπορεί στην τελική να είμαι και επιεικής έχοντας κατα νου την πιθανότητα να είμαι προκατειλημμένος ή επηρεασμένος. Λόκο! Πάντως η βλακεία είναι ευδιάκριτη και εμείς έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά.
Μάλλον δε θα καταφέρω ποτέ να γίνω καλλιτέχνης με την ολοκληρωμένη έννοια που έχω στο κεφάλι μου και εσύ δε μπορείς να την ξέρεις….