ναι, τελικά ήσουνα πιο μακριά από όσο νόμιζα. Ακόμα και όταν νόμιζα ότι ήμασταν κοντά, πάλι μακριά ήσουν, ή τουλάχιστον είχες κάθε λόγο να είσαι. Είχες δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Τώρα που αποφάσισα να γράψω, ας πούμε πως δεν πονάω. Δεν είναι ότι δε με νοιάζει, απλά δεν νιώθω πικρία. Δεν είναι πως νιώθω καλά ρε παιδί μου – μελαγχολώ λιγάκι. Πιστεύω, δηλαδή θέλω να ελπίζω, πως αυτό το κειμένο δε θα μου δώσει άλλο ένα λόγο να πονάω ή να νοσταλγώ την προηγούμενη ζωή μας. Ας μείνουμε στο ότι μου δίνει λόγο ενώπιον σου. Και που ξέρεις αύριο, το πολύ μεθαύριο, θα μυξοκλαίω μέσα μου, ενώ ταυτόχρονα θα νιώθω πως δε μπορώ να ξαναβρεθώ “μαζί” σου. Περίεργο συναίσθημα – ίσως αυτό να αντικατοπτρίζει τη ρουτινοσυνήθεια που λέγαμε. “Σε θέλω πίσω παρόλο που νιώθω ότι δε μπορώ. Ελπίζω να ξαναμπορέσω όμως.” Και εντάξει ούτε αναρχοπατέρας είμαι, ούτε κάγκουρας, ούτε και ανασφαλής. Βέβαια ούτε και συ είσαι εκφραστική ή ειλικρινής, πόσο μάλλον παιδί. Και αυτό που μάλλον ακόμα δεν σου είπα είναι το πόσο με εκνευρίζει η περίεργη αντίληψη που έχεις περί εγωισμού. Φυγόπονος ηττοπαθής εγωισμός(?). Παίξε. Μη χτίζεις άλλο. Πιο πολλοί τοίχοι + λιγότερα παιδιά = Αρσάκειο. Έτσι να παραπέμψω για τη φάση σε μια χθεσινή μας συζήτηση. Μάλλον στέρεψα από φαινομενικά ασυνάρτητες σκέψεις. Μην περιμένεις vol. II. Θα τα βγάλω αλλού τα υπόλοιπα. Φιλί!
ΥΓ. *