Στα χαμοσόκακα της σκέψης
κάποιος έγραψε
πως
από τα στόματα των συντρόφων
μάς μιλάει η κυριαρχία
όσα κόκαλα δεν τσακίσανε τα γκλοπ
όσες σάρκες δεν τρυπήσανε οι κάννες
όσα κορμιά δεν φυλάκισαν οι μπάρες
μείναν βορά
στα λόγια
τα βλέμματα
την υποτίμηση
των συντρόφων μας
στο τέλος
πάντα
μένουμε μόνοι
μόνοι από έρωτα
μόνοι από συντροφιά
και από συντρόφια
και αναρωτιέμαι
γιατί
εξαρχής
δεν πορευόμαστε μόνοι
και καθησυχάζομαι
σκεπτόμενος
πως
η αγάπη είναι το μοναδικό μας καταφύγιο
σε εμάς
λοιπόν
που συνεχίζουμε να χορεύουμε
σε ενδιαφέροντες καιρούς
αλλά
και σε όσους συνεχίζουν
να τρέφουν
και να τρέφονται
από την ίντριγκα:
έχουμε μπόλικη φροντίδα να ανακαλύψουμε
μην μας γυρέψουμε αλλού
έχουμε ακόμα πολύ δρόμο