Ελπίζω να κύλησε καλά το απόγευμά σου
Αύριο θα σε πάρω για τις αγάπες
σήμερα έχτισα ένα ποίμα
Ο έναστρος ουρανός
η νύχτα
η μουσική
ένα παλιό ζευγάρι μάτια
η θάλασσα
Μα πόσο αλληλοσυμπληρώνονται;
αυτό το μπλε
σ’ ένα γνώριμο ζευγάρι μάτια
γερασμένο πλάι στα κύματα
Βλέμμα οικείο
μα σε βαθειά θλίψη
Η θάλασσα κρύβει τη θλίψη της
τη θυμάται τα πρωινά
και την ξεχνάει τα βράδια
Η θάλασσα είναι καταδικασμένη στα μεγαλύτερα βάσανα
Ας ελπίζουμε πως
-για όσο θα επιστρέφουμε στη μνήμη της-
θα φοράμε τα καλά μας
Γιατί βέβαια
χωρίς τη μνήμη
οι σχέσεις μας θα ήταν χτισμένες στην άμμο
Ενώ τώρα είναι καρφιτσωμένες στα ίδια θεμέλια
σαν τη Μεγάλη Άρκτο και τον Ωρίωνα στον νυχτερινό ουρανό
Γήρας
Σε αγκάλιασε και σε φίλησε
σε θυμήθηκε
Το συναίσθημα δεν έχει απολύτως καμία λογική
ακριβώς όταν δεν υπάρχει μνήμη να το συνοδέψει
τα ίδια κουρασμένα μπλε μάτια να πασχίζουν
να τρέμουν
να μην ξέρουν γιατί γνωρίζουν
γιατί αγαπούν
Στον έναστρο ουρανό
το αλκοόλ ρέει στις φλέβες μας
και αυτές με τη σειρά τους
στη μπανιέρα
Ο θάνατος είναι κοντά…
May 03