Πληρότητα στον R^3 (Η φιλοσοφία της μη πληρότητας)

Έσκασε τ’ άγχος,
κατέβηκε απ’ τη μηχανή, έβγαλε απ τη τσάντα τη βαριά και έσπασε τη τζαμαρία, θρύψαλλα, ο ήχος με τρόμαξε.
πριν το καταλάβω έκλεψε και τις δυο μαύρες μεταλλικές σφαίρες που φόραγα για μάτια.
-Μάταια.
-πήγε κιόλας; κι ούτε που το κατάλαβα, ευχαριστώ.

Διακοπή Ρεύματος.
Κάπου στο σπίτι πρέπει να υπάρχουν ρεσώ
ψαχνω τα ρεσώ
κάθε φορά αποφασίζω να τα βάλω σε ένα εμφανές σημείο για να τα βρώ την επόμενη μα κάθε φορά επιστρέφει το ρευμα και
-ξέρεις, το πρώτο πράγμα που ψάχνω, είναι τα ρεσώ
Σχεδόν ανακλαστικά.
Μου ψιθύρισες κάτι για αυτονόητα κι ανακατεύτηκα.
αυτονόητο.
αυτονόητο;
τόσο όσο το αλυσοδεμένο λάστιχο σε εκείνο το πεζόδρομο
τόσο όσο η βαρύτητα
ο πόνος είναι προνόμιο των ζωντανών
μετά απ’ αυτό μπορω να γραψω δυο σειρές μαλακίες χωρίς τίποτα ουσιαστικό.
ίσως έτσι κλέψω δυο λεπτά να βρω τα ρεσώ
τα ποδια μου με σύρανε στο μπαλκόνι
δυο παραγεμισμένες σακούλες σκουπιδιών.
κάπου δυο ώρες τις χάζευα
ήταν η τελευταία φορά που θα τις έβλεπα
μάλλον έχω γίνει πολύ ευσυγκίνητος γιατί δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δακρυά μου.
ψέμα μα δεν εχει σημασία ειλικρινά
ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει λιγότερο νεκρό
και τίποτα άλλο.
τα ρεσώ;
χμ, δεν τα βρήκα
σκόνταψα, μπουσούλησα και σκαρφάλωσα σε όλα τα έπιπλα
ψαχούλεψα σ’ όλα τα συρτάρια, δυο, τρεις, τεσσερις.

σταδιακά
αντιλαμβανόμουν τα σχήματα και τα μεγέθη
φανταζόμουν τα χρώματα και χανόμουν στην προοπτική
όλα άρχισαν να πλησιάζουν και μεταξύ τους και προς εμένα
δυσδιάκριτα σύνορα και προδομένες αισθήσεις
λεπτές γραμμές και όρια θαμπά.

η φαντασία είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα απ ότι η ίδια η πραγματικότητα.

σκατά στα ρεσώ