Είχα γράψει κάποτε
“Κρίμα πια που δε χωράω στις σελίδες του ντοσιέ σου”
ούτε στις πιο αραχνιασμένες του γωνίες· ή ακμές δεν ξέρω
Το σκέφτηκα – κουράστηκα
Θέλω να γράψω για πολλά
δεν παίζει έμπνευση όμως ούτε σήμερα
μόνο videogames
Βοηθάνε κι αυτά
Λίγο να ξεχνιέμαι
λίγο να γελιέμαι ότι προχωράω
Εκείνο το κουπλέ
ήταν το δικό μου επιστέγασμα·
τότε
Εκείνο το κουπλέ
ήταν το τελευταίο γράμμα μου·
ο τελικός του Champions League
Incognito
Πείσμα λοιπόν
Είναι το θέμα της σημερινής βραδιάς
Τέταρτο θέμα για δυνατούς λύτες
Αυτό το ποίημα δεν είναι αποτέλεσμα αγνής κι ατόφιας έκφρασης
Αυτό το ποίημα είναι προϊόν μιας σάπιας εβδομάδας
Αυτό το πείσμα λυσσάει για την κριτική σας
Πασχίζει
Μακάρι να μην το δουν μόνο συγγενείς και φίλοι
Αυτοί τα ξέρουνε
Αυτό το ποίημα έπρεπε να είχε γραφτεί προχθές
-σήμερα ταιριάζει ωραία-
αλλά προχτές θα ήταν καλύτερο
Αυτό το ποίημα πρέπει κάποτε να τελειώσει
2 comments
https://www.youtube.com/watch?v=HA6MbBNPKaA
θα επιστρέψω,
επιστέγασμα
ουσιαστικό,γένος ουδέτερο
κυριολεκτικη ερμηνεία, η στέγη
μεταφορική, η πράξη με την οποία τελειώνει ένα έργο ή μια ενέργεια
απόσταση
ουσιαστικό, γένος θυληκο
κυριολεκτικη ερμηνεια, το διαστημα αναμεσα σε δυο σημεία
μεταφορική, πολλές
συναισθηματική, μία, η απομάκρυνση, η συναισθηματικη αποδεσμευση.
το επιστέγασμα απαιτεί την απόσταση ως επακόλουθο
τόσο που οι δυο έννοιες πλέκονται η μια με την αλλή
τόσο που δεν τις ξεχωρίζεις.
——————————————————————
οι ανθρωποι αναζητουν το επιστεγασμα. κάτι αρχίζει, προχωράει αρα τελειώνει.κι ύστερα έχουμε ντουλάπια, συρτάρια και ντοσίε να κλείσουμε την ιστορια κάπου, να την ξεθαβουμε μόνο κατι μελαγχολικα βραδια που θα συλλογιζόμαστε το παρελθον.
το ερώτημα έγγειται στην αναγκαιότητα του επιστεγάσματος. ποτε δεν το καταλαβα. μόνο έβλεπα και βλέπω μόρια να σπάνε για να “ελευθερωσουν” ξεχωριστα άτομα. μα αν έστω κι ενα ατομο θέλει να χαλαρώσουν οι κρυσταλλικοι δεσμοι,στο άλλο δεν πεφτει λόγος.μονο αναρωτιεμαι πότε η χαλάρωση δίνει τη θέση της στο σπάσιμο, τόσο που τα άτομα χάνονται μέσα στο χημικό κόσμο.
——————————————————————
σάπια βδομάδα.περιμενε ένα τηλέφωνο, έστω εναν ήχο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.το χε ανάγκη. κι ομως αναζητουσε τα όρια της απόστασης,το ευρος του επιστεγάσματος. κι ύστερα έπαιζε κι εκεινο το παιχνίδι που δεν μπορουσε να το σταματήσει,είχε γίνει εμμονη. κι όχι δεν ηταν videogame