Το τέλος

Soundtrack

I

Ο Σίγκμουντ Φρόιντ βρέθηκε κρεμασμένος στο μπαλκόνι του σπιτιού του τα ξημερώματα της Κυριακής. Η αστυνομία ερευνά την υπόθεση και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες δεν αποκλείει ακόμα και το ενδεχόμενο δολοφονίας.

Χτύπησε το τηλέφωνο.

-“Ναι;”
Ήταν ακόμα σοκαρισμένη.
-“Καλησπέρα, η κυρία Ι******** Χ*******;”
-“Ναι…”
Η φωνή της έτρεμε.
-“Σας τηλεφωνώ από τη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών. Είμαι ο υπαστυνόμος Τ**** Μ********. Έχω αναλάβει την έρευνα της υπόθεσης του θανάτου του κυρίου Φρόιντ.”   Η Χ. ξέσπασε σε κλάματα. Ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή για περίπου μισό λεπτό.
-“Συγνώμη, μόλις τώρα το έμαθα από την τηλεόραση”, συνέχισε με ακόμα πιο τρεμάμενη φωνή.
-“Καταλαβαίνω και ζητάω προκαταβολικά συγνώμη για αυτό που θα σας ζητήσω. Θα ήθελα να περάσετε από το γραφείο μου κάποια στιγμή αύριο. Έχω κάποιες ερωτήσεις για εσάς. Θεωρώ πολύ κομβική τη συμβολή σας.”
Μετά από άλλη μία σύντομη παύση του απάντησε:
-“Εεεεε.. Θα έρθω το πρωί..”
Έκλεισε το τηλέφωνο και συνέχισε να κλαίει.

ΙΙ

-“Γεια σας, είμαι η Χ.”
-“Ναι το φαντάστηκα. Περάστε εδώ!”
Ύψωσε λίγο τον τόνο της.
-“Μα γιατί εδώ; Τί είμαι; Ύποπτη;”
-“Όχι κυρία μου, απλά για το τυπικό της διαδικασίας.”
Δυσανασχέτησε λίγο, εν τέλει όμως “συμβιβάστηκε”. Βρίσκονταν στο δωμάτιο ανακρίσεων.
-“Καλώς”, του είπε και έκατσε σε μία από τις δύο καρέκλες.
-“Ωραία, ας ξεκινήσουμε. Αρχικά να σας πω ότι ολόκληρη η ομάδα μου θεωρεί πως πρόκειται για αυτοκτονία. Είναι σχεδόν πεπεισμένοι. Μόνο εγώ πιέζω για περαιτέρω έρευνες. Αν δεν έχω κάτι καινούριο μέχρι το βράδυ, η υπόθεση θα μπει στο αρχείο. Γι’ αυτό υπολογίζω τόσο πολύ στη βοήθειά σας.”
-“Κατάλαβα.”
-“Λοιπόν, γνωρίζω από καταθέσεις τρίτων πως με τον κύριο Φρόιντ διατηρούσατε πολύ καλές σχέσεις αλλά και πως τον τελευταίο καιρό είχατε έρθει σε ρήξη. Αληθεύει;”
-“Ναι.”
-“Θα ήθελα να μου μιλήσετε για αυτό, αν βέβαια το θέλετε και σεις.”
-“Κοιτάξτε, δεν τρελαίνομαι να μιλάω γι’ αυτό, ειδικά σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση. ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΟΟΟΣ.”
Ξέσπασε πάλι σε κλάματα. Έκλαψε πιο βαριά από κάθε φορά.
Πέρασαν 10 λεπτά. Ηρέμησε κάπως. Ο Τ. την κοιτούσε συμπονετικά. Την περίμενε να μιλήσει και δεν είχε κουνήσει ούτε χιλιοστό όλη αυτήν την ώρα.
-“Δεν ξέρω καν γιατί συνέβη όλο αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω!”
Κόμπιασε.
“Είχαμε τσακωθεί. Ο πιο έντονος καυγάς μας. Νομίζω ξεπέρασα κάποια όρια και είπα πράγματα που μετάνιωσα. Έκτοτε συμφωνήσαμε να πάρει ο καθένας το χρόνο του και να μείνουμε λίγο καιρό χώρια.”
Συνέχισε να κλαίει.
-“Μάλιστα”, απάντησε ο υπαστυνόμος, εμφανώς απογοητευμένος.
“Έχω μια τελευταία ερώτηση. Δε θα σας κουράσω άλλο.”
-“Εντάξει.”
-“Το τατουάζ του· το τατουάζ του σημαίνει κάτι;”
Το σκέφτηκε λίγο και απάντησε με σιγουριά:
-“Όχι. Είναι από μία σειρά που λάτρευε. Τίποτα παραπάνω…
-“Ναι. Σας ευχαριστώ. Την ειλικρινή μου συγνώμη. Βλέπω ότι σας είναι αρκετά δύσκολο.
-“Καλημέρα.”
Πήρε την τσάντα της και έφυγε γρήγορα..

III

Γύρω στις 19.15 το τηλέφωνο στο γραφείο του υπαστυνόμου χτύπησε. Ήταν ο προϊστάμενός του.
“Καλησπέρα υπαστυνόμε. Τέλος χρόνου!”
Αυτό ήταν! η υπόθεση θα έμπαινε στο αρχείο.
Για τους πιο επιφανειακούς ήταν σίγουρα αυτοκτονία.
Για τους υπόλοιπους, μία ακόμα “ανεξιχνίαστη υπόθεση”.

————-

αφιερωμένο σε όσες και όσους έχει, έστω και μία φορά, περάσει από το μυαλό, πως αν ήταν νεκροί δε θα είχαν προβλήματα, πολύ απλά επειδή θα ήταν νεκροί.
με εκτίμηση,
ο μαθηματικός της καρδιάς σας