Κάθε στιγμή περιέχει τη θλίψη της. Αυτό και αν φαίνεται να είναι νόμος. Ένα όμορφο παιδί. Μια ωραία κοπέλα. Και ο ασυνάρτητος συγγραφέας που νόμιζε πως εγκατέλειψε το ντανταϊσμό. Υπάρχει κάτι νεκρό και κάτι που κινείται. Ή εμείς ή η πόλη. ΦΝ. Τίποτα μα τίποτα δε σε χωράει, όπως εξίσου το ίδιο ισχύει και για μένα. Γαμημένα καλούπια. Όσο δυναμώνει η μουσική τόσο πιο εύκολο μου φαίνεται. “ΠΗΔΑ”. Crescendo. Είμαστε αποκλεισμένοι στην άλλη γωνιά του κόσμου. Εδώ τίποτα δε σας χωράει. Κανείς δε ζει. Κι όμως μου είναι πιο εύκολο να πάρω τους δρόμους παρά να πάρω εσένα. Φαντάσου. Είμαι και άρρωστος. “ΕΙΜΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ”.
Όλοι γέλασαν όταν ανακάλυψαν πως ο συγγραφέας ήταν κηπουρός. “ΝΑΙ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ, ΕΙΜΑΙ. ΕΙΜΑΙ”. Κανείς δεν καταλάβαινε αν ήταν ποίημα ή διήγημα. Ένας συγγραφέας που μιλάει για έναν συγγραφέα. Είναι και οι δύο κηπουροί. Και οι δύο αγαπούν τον πόλεμο. Κανείς δεν καταλάβαινε και η μουσική είχε φτάσει στα ύψη. Όσο περίεργο και αν σας φαίνεται, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι καινούριο. Μόνο οι φωνές σας. Εγώ. “ΕΓΩ”. Κάτι λείπει. Δυστυχώς ήρθαμε δεύτεροι και αυτό θα μας δυσκολέψει απ’ το να αναγνωριστούμε. “Γι’ αυτό σου λέω: ΠΗΔΑ!” Decrescendo. Αντίο.