Ι
Στο τηλέφωνο την πήρε για να δει αν θα βρισκόντουσαν. Ήθελε να τσακωθούν. Ήταν φουλ τσιτωμένος και ήταν μια καλή ευκαιρία να της εκφράσει όσα ήθελε τόσο καιρό.
-“Θα έρθεις στο λάηβ?”
Εκείνη είπε να το παίξει λίγο αφ’ υψηλού:
-“Θα έρθω – θα τα πούμε – ΑΝ βρεθούμε!”
“Κομπλέ” σκέφτηκε αυτός.
ΙΙ
Ήρθε νωρίτερα από ότι την περίμενε. Ναι. Απ’ την αρχή φαινόταν πως δεν το είχαν και πολύ. Σιωπή και αμηχανία! Τυπικές συζητησούλες με 100% προβλέψιμη θεματολογία. Μετά από λίγο έφυγε… Ένιωσε άβολα.. Αργότερα της έκανε μια νύξη για αυτό και επιβεβαίωσε τις υποψίες του.
-“[…] Απόμακρος […]”
ΙΙΙ
Έφυγαν μαζί προς το σπίτι του. Αυτή είχε παρκάρει εκεί κοντά.
Στη διαδρομή μία απ’ τα ίδια. Κουβέντες χωρίς κόστος, χωρίς νόημα, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τουλάχιστον ένιωθε λιγότερο μόνος σε αυτή τη σχέση. Αυτό, που τόσο καιρό πριν, ήταν η αφορμή να της ζητησει να μιλήσουν, πλέον ήταν κεκτημένο και των δύο. Θυμήθηκε ένα “άκυρο” μέηλ που του είχε στείλει πριν βδομάδες. Είχε μόνο ένα στίχο του και το λινκ του αντίστοιχου κομματιού.
“Χαίρομαι που λυπάσαι που κάτι δεν πάει καλά“
IV
“Χαίρομαι που λυπάσαι που κάτι δεν πάει καλά” σκέφτηκε! “Χαίρομαι που σε γνώρισα. Θέλω να σε δω οπωσδήποτε! Ίσως τελικά για τις κακοκεφιές μας να φταίει που είμαστε μακριά. Χώρια. Ναι! Ίσως”
Ντράπηκε βέβαια να της τα πει όλα αυτά. Too much για αυτό που “είχαν”.
“Ίρινα…”