Η πτήση ξεκινάει και οι περισσότεροι επιβάτες είναι ανήσυχοι. Κάποιοι κάνουνε και το σταυρό τους προληπτικά. Καθώς παίρνουμε ύψος μια δύναμη με αντίθετη φορά από τη βαρύτητα ασκείται στα κορμιά και μεταφέρεται με μία μικρή καθυστέρηση στα στομάχια. Είναι αυτό το χρονικό διαστημα που νιώθεις το στομάχι κάπως περίεργα ανακατεμένο, λόγω της αδράνειάς του να ακολουθησει την κίνηση του υπόλοιπου σώματος. Και ενώ η φάση φαίνεται να απαιτεί μαι στοιχειώδη σοβαρότητα και ψυχραιμία (??), το μόνο που μου βγαίνει να κάνω είναι να γελάσω! Βάζω ένα ηλίθιο χαμόγελο, κοιτάω τον αεροσυνοδό και χαζεύω την απογείωση. Θέλω αναψυκτικό!
ΥΓ. Περιττό να πω πως αυτή η ίδια επιθυμία για γέλιο επανήλθε μετά το κύμα χειροκροτήματος που ακολούθησε την επιτυχή μας προσγείωση.
Εδώ η ανθρωπότητα δεν έχει πίστη στις τεχνολογίες που η ίδια ανέπτυξε και εμείς περιμένουμε να συλλάβει τις προοπτικές των ονείρων μας και να χορέψει μαζί μας στον ξέφρενο χορό της επανάστασης….