Category: Ποίηση

για έναν άραβα

Ένα πένθιμο χαμόγελο για κείνους που βαδίσαμε έστω και λίγο πλάιΟ Γιάνναρος απόθανε και άφησε τη δική του φωτεινή παρακαταθήκη στην πιο «διάφεγγη» ΥπόθεσηΕίναι και δικό μας κτήμα και είναι επόμενο πως θα τη φέρουμε στις προσωπικές μας πορείες και στη συλλογική μας τροχιάΣτο σκοτάδι του καιρού μας η ελπίδα καιροφυλακτεί ακόμα – και πάντα …

Continue reading

Απεκδύομαι

αντί επιλόγουΤώρα που άδειασα Στέκομαι ενώπιον του εαυτού μου και αναρωτιόμαστε αν ποτέ πιο ψηλά θα αναδυθούμεΤα πρόσωπα που με αγάπησαν περισσότερο με στοιχειώνουν δια της απουσίας και της ανεπάρκειάς μουΤα συναισθηματικά αυτοάνοσά μου ως αρπακτικά της περιπέτειας βρίσκονται στην αντίπερα όχθη του έρωτα κι ας εμφανίζονται με τη μορφή του Το μυαλό μου ξέρειΠόσες …

Continue reading

Ερωτική μεθόριος

στην κυρία ΕυσταθίουΣτη μεθόριο του έρωτα στις στατιστικές των ανασφαλειών στη διαπάλη των έσω δαιμόνων και των έξω αγγέλωνΣτη γλυκιά υποτονικότητα όταν λείπεις στους οριζόντιους πειραματισμούς στα ακρογυάλινα ουρλιαχτά μαςΣτα συναισθηματικά αυτοάνοσα στην αμοιβαία απομακρυσμένη στεναχώρια στη φάτσα του αδιεξόδου (σε ένα τοπίο συμφωνικά απειλητικό)Στα τρυφερά γλωσσόφιλα στα γδαρμένα κορμιά στις αόρατες γέφυρες

Στα κουρασμένα κορμιά των εραστών (Στερητικό σύνδρομο)

Τα εικοσιτετράωρα των ερωτικών επάρσεων ακολουθούν άλλα αδειανά που η καρδιά χτυπάει σαν κούφια και ο μπέτης τείνει να εξατμιστεί για να πνίξει ό,τι απέμεινε στο κουρασμένο μου κορμί