Τώρα που άδειασα
Στέκομαι ενώπιον του εαυτού μου
και αναρωτιόμαστε
αν
ποτέ
πιο ψηλά θα αναδυθούμε
Τα πρόσωπα που με αγάπησαν περισσότερο
με στοιχειώνουν
δια της απουσίας
και της ανεπάρκειάς μου
Τα συναισθηματικά αυτοάνοσά μου
ως αρπακτικά της περιπέτειας
βρίσκονται στην αντίπερα όχθη του έρωτα
κι ας εμφανίζονται με τη μορφή του
Το μυαλό μου ξέρει
Πόσες συγνώμες να εκβάλουν
άραγε
από ένα κλειστό στόμα
και πόσες λιγότερες
από μια σπαγκοραμμένη καρδιά
Για τα ευχαριστώ ούτε λόγος
Ο πόνος είναι εκεί
κείται αναίσθητος
σε τεχνητό κώμα
Ο πόνος θα είναι εκεί
και το άγριο
θα συνεχίσει
να μας καλεί
Απεκδύομαι
και παραμένω δέσμιος συμπλεγματικών ψυχαναγκασμών
όπως
το να ψελλίσω «συγνώμη και ευχαριστώ»
κάθε φορά που κόβω ένα γιασεμί