στον Μιχαλούλου, το πιο μεγάλο κακαντράκι
γραμμένο ένα μαγικό ξημέρωμα στην κουζίνα της κατάληψης Ευαγγελισμού
Κλαίω
Για το ανεκπλήρωτο
Για τα πιθανά
που δεν έγιναν δυνατά
Κλαίω
Για τα αδιέξοδα
τα τέλματα
Και τις ανατροπές
που δεν έκανα
Κλαίω
Για σέναν
Που δεν κατάφερα να αγαπήσω
Για σέναν
Που αναζήτησα
τα κενά σου
ερήμην
και
στην απουσία σου
Κλαίω
Γιατί ο πόνος
αντανακλά την αλήθεια μας
Κλαίω
Ποτέ δεν είναι αργά
για νέες δοκιμασίες
και γνώριμους φόβους
για παλιές περιπέτειες
και νέες ματαιώσεις
Η ζωή
άλλωστε
δεν ήταν ποτέ αρκετά καλή
μα τουλάχιστον
στον χορό των δακρύων
–εκεί που τα μάτια συμπαρασύρουν τη μύτη–
νιώθω να την απολαμβάνω