Φοράω τα εκρηκτικά και αναρωτιέμαι
Δώσε
Μόλις έγραψα την πρώτη λέξη ξεκίνησε
δεν θα σταματήσει ποτέ – φοβάμαι
βάλλομαι μεταξύ άνοιας και παράνοιας
διαβάλλομαι και με σιχαίνομαι
εσύ;
Με σιχαίνομαι και απορώ πότε θα με σιχαθούν και άλλοι.
Μάντεψε: η χώρα του ποτέ δεν υπήρξε ποτέ
οι περιπέτειές μας προϊόντα νυχτερινών καταχρήσεων
οι καταχρήσεις μας προϊόντα νυχτερινών περιπετειών
δηλαδή ήταν ψέμα;
Χαστούκι: το χέρι μου το νιωσε περισσότερο απ’ το μάγουλό μου
γυρνάω και το άλλο μάγουλο
και περιμένω να ακούσω ένα κομμάτι που δεν γράφτηκε ποτέ,
και ζωγραφίζω στον καθρέφτη την αντίδρασή μου
(δηλαδή ήταν ψέμα)
Πρέπει να είσαι εγωιστής για να ζεις αλλά εγώ παρέδωσα στο ταμείο.
Δεν είναι ψέμα όσο το πιστεύεις, αλλά πως γίνεται να το πιστεύεις όσο είναι ψέμα;
ξέχασα ή έχασα τους πάντες;
έγραψα ή ξέγραψα τους πάντες;
και πραγματικά, πόσο ακόμα θα μου απαντάς με ερωτήσεις;
Κάθε απάντηση γεννάει νέα ερωτήματα, θα έπρεπε να το είχες μάθει ήδη. Εξάλλου είμαι άπληστη και ας μην το είπα ποτέ.
ΘΑ ΦΥΓΩ! Θα ξεφουσκώσω τα αρχίδια μου με ψέματα και θα την κάνω
θυμάμαι τις μέρες που φεύγαμε χώρια
και τις μέρες που ξαπλώναμε μαζί
και τις νύχτες που ξαπλώναμε μαζί***
ή μήπως αυτές δεν τις θυμάμαι;
κόβω και πονάω, πονάω και κόβω
εσωστρεφής μηχανορραφία
άλλαξα σεντόνια για να ξεπλύνω το αίμα και τα χύσια αλλά το κρεβάτι παραμένει βρώμικο και το χαρτί υπερβολικά καθαρό
θα πλύνω και τα πιάτα μπας και πάψουν να μυρίζουν σάπιο πορτοκάλι
άμα το θυμηθώ, αύριο θα σου στείλω
αγάπα με