αιρετικόν

μου ξυπνάς εμμονές
η ποίηση κυκλώνει τον εαυτό της,
η ποίηση είναι νάρκισσος αλλά εμένα
κοιτάς στραβα
οταν στραβώνομαι μπροστά στον καθρέφτη.
η ποίηση έχει άποψη για κάθε Άλλο
και το άλλοθι της έκφρασης, σωστά;
έμαθα
οτι σε ζηλεύει.
ποτέ δεν την ενοχλούσε το παραμιλητό,
στη διαχωρισμένη σφαίρα του ύπνου είναι βολικό
“άρχισε πάλι να τα μαζεύει”
άρχισε πάλι να με γυρεύει.
θα της δοθώ ολοκληρωτικά ή θα της βρω ορισμό,
πονηρό.
η ποίηση πνίγεται στα όρια.
και εξακολουθεί να βρίσκει τρόπο να μας τη φέρνει.
κάθε αφαίρεση που την περιορίζει κουβαλάει τ’ αρνητικό
καλά κατάλαβες,
έχει πάντα πρόσβαση στον κώδικα
και καλή γνώση από προγραμματισμό.
“αυτό είναι και το πρόβλημα με τ ανοιχτό λογισμικό”
τι ψάχνει η ποίηση aka τι ψάχνω εγώ;
έχει την τάση να δίνει την σωστή απάντηση
οπότε μου λείπει το σωστό ερώτημα.
θα αποστηθίσω
κάθε λέξη που έχει γραφτεί
ως πολεμική στο νόημα, στην αλήθεια και στη λογική
θα κάψω τα βιβλία μου,
μαζί με τα ρούχα και τον σκληρό.
θα σε κάνω να με ερωτευτείς για να τυφλωθείς
και να σταματήσω να σκέφτομαι,
τα μάτια σου
κάπου εκεί πού όλο το βάρος θα χει εξατμιστεί
θα επιχειρήσω
το μεγάλο άλμα στο κενό.
τα λέμε εκεί!