Έτσι ακριβώς. Έχω αρκετά ανάμικτα συναισθήματα, αλλά δε βλέπω κανένα λόγο να γράψω γι’ αυτά, ειδικά κάτι που να προορίζεται για ανάγνωση. Κι όμως θέλω να γράψω. Κι όμως γράφω. Και ακόμα και αυτήν την στιγμή έχω αμφιβολίες για το αν έχει νόημα. Ανακάλυψα πως γι’ αυτό καμιά φορά προτιμώ τα διηγήματα. Γιατί πλάθοντας μια ιστορία που περιλαμβάνει αυτά που θες να εκφράσεις, καταφέρνεις και να τα περάσεις, και να τους δώσεις μια πιο μυστηριακή και υπερβατική απόχρωση μέσα ακριβώς από το στόρυ. Το οποίο μάλιστα αποκτά και μια διαχρονικότητα γιατί -μην ξεχνάς- παραμένει μια ξεχωριστή ιστορία. Το ‘πιασες; Ε σήμερα δεν είχαμε έμπνευση. Τι να κάνουμε;
Η ουσία είναι μία: Απλά ήθελα να γράψω…