-Ποιο είναι το πιο μαγικό πράγμα στην τέχνη?
Βασικό χαρακτηριστικό των καλλιτεχνάδων είναι πως θεωρούν -(νιώθουν)- ότι μέσα από τις δημιουργίες τους αποτυπώνουν, πάντα με το δικό τους τρόπο, το εσωτερικό τους γίγνεσθαι, προς όποια κατεύθυνση και αν κινείται* αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι συλλαμβάνουν τα περιεχόμενα και τα νοήματα ακριβώς όπως τίθενται -(εννοούνται)-, σπάνια όμως στο σύνολό τους. Και βέβαια, υπάρχουν άνθρωποι που “βλέπουν” σε “έργα τέχνης” (με την ευρεία έννοια του όρου) σκέψεις, προβληματισμούς, βιώματα και συναισθήματα που μόνο αυτοί κουβαλάνε στο κεφάλι τους και που απέχουν παρασάγγας από τις ψυχολογικοπνευματικές αφορμές που οδήγησαν στα έργα αυτά. Σίγουρα αυτό εμπεριέχει μια δόση μαγείας και αποτελεί μια μορφή επικοινωνίας, σχεδόν μεταφυσικής υφής.
*Θεωρώ πως η στασιμότητα, η ακινησία του πνεύματος και του συναισθήματος δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να καταστεί δημιουργική, και επομένως δεν μπορεί να οδηγεί σε μια ανάγκη για έκφραση. Το αντίθετο μάλλον!
——————————————————————————————————————————————————————
Σε αυτό το σημείο θα γίνω κάπως αυτοαναφορικός:
Τον τελευταίο καιρό κοιμάμαι αργά. Τόσο αργά που είναι νωρίς. Και ξυπνάω αργά. Πίνω πολύ. Περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Ίσως και περισσότερο από ποτέ. Σιχτιρίζω ακόμα που πρέπει να τρώω στη μάπα τα ΜΜΜ και τη σαπίλα που συναντάει κανείς εκεί μέσα. Και όταν περπατάω, κάνω διαδρομές μηχανικά, σπάνια τις ζω. Που και που τρώω τις φρίκες μου και κολλάω σε κάτι που μπορεί να άκουσα και να με ξένισε για κάποιο λόγο. Ο μικρός αδελφός μου έπιασε δουλειά και εγώ είπα περήφανα στη μάνα μου πως είμαι τεμπέλης και πως τα λίγα (πάντα σχετικά μιλώντας) φράγκα που μου στέλνει είναι αρκετά. Πλέον μπορώ να απολαύσω μόνο τη συντροφιά λίγων ανθρώπων. Κάποτε ήμουνα πιο ανοιχτός με τους ανθρώπους! Αμφισβητώ ακόμα και το μόνο πράγμα που κάποτε είχα σκοπό, στόχο, όνειρο και μπούσουλα ζωής. Δε με γεμίζει πια. Εγώ είμαι δω και συ’ σαι’ κεί! Μια ρίμα μισή και παρακατιανή! Πάντα έχω ένα βραχυπρόθεσμο πλάνο, πάντα υπάρχει κάτι νέο που θέλω να κάνω και πάντα καταφέρνω να βουλιάζω στη ρουτίνα.. Κι ό,τι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει. Αυτή τη στιγμή νιώθω πως δεν έχω κανέναν απολύτως σκοπό στη ζωή μου. Απλά περνάω καλά. Αγαπάω τη μοναξιά μου! Θέλω να ξαναβρώ τον εαυτό μου μα ξέρω πως είναι εδώ!