Είναι λοιπόν η μέση μιας περιόδου που σηματοδοτείται από μεγάλες εσωτερικές αλλαγές… Μία από αυτές είναι και ο επαναπροσδιορισμός της τέχνης. Ε ναι, γιατί μέχρι να μπω στη διαδικασία να γράψω σε ένα χαρτί αυτά που με ενοχλούσαν ή με προβλημάτιζαν, είχα προσεγγίσει την τέχνη με ένα ιδιαίτερα μεταφυσικό τρόπο. Τέχνη για την τέχνη ρε παιδί μου! Αγνοούσα σχεδόν πλήρως το κίνητρο της έκφρασης, που είναι βασικό θεμέλιο της και την ορίζει κατά τη γνώμη μου. Θα έλεγα (τότε, δηλάδη πριν το μπαμ) πως η τέχνη υφίσταται για να καλύψει τις αισθητικές ανάγκες των “καλλιτεχνών”. Αντίφαση να κράζουμε το θέαμα (κατά την Ντεμπορική έννοια πάντα!!) και συνεχώς να ανακαλύπτουμε νέες πτυχές μας , αλλοτριωμένες από τον κόσμο της εικόνας. Ευτυχώς βέβαια που έχουμε και αντιφάσεις και έτσι εξελισσόμαστε ενώ ταυτόχρονα διατηρούμαστε διαφορετικές (και άρα ενδιαφέρουσες). Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Γίνεται λοιπόν το μπαμ….. Η έκφραση, αυτή η αλλόκοτη και ενδεχομένως άγνωστη για κάποιους ανάγκη του ανθρώπου(?), ξεσκεπάζεται. Ξαφνικά τα νοήματα αλλάζουν. Καινούριες θεωρήσεις αναδύονται και παλιές εικασίες καταρρίπτονται. Η τέχνη (στο κεφάλι μου) μετατοπίζεται στην πραγματικότητα και ξεφεύγει πλέον από τη σφαίρα του μεταφυσικού. Έρχεται στο εδώ και στο τώρα. Καλύπτει την ανάγκη για έκφραση με ένα τρόπο που να ανταποκρίνεται στην αισθητική του καθένα και της καθεμίας. Η αισθητική λοιπόν αποτελεί απλά το μέσο για να εκφραστείς, και ο σκοπός είναι η αποτύπωση πραγμάτων που μέχρι πρότινος βάραιναν εξ ολοκλήρου το μυαλό. Τι ειρωνεία; Τόσο καιρό ταύτιζα το σκοπό με το μέσο και μόλις τώρα διέκρινα τη διαφορά. Γαμάτο!
Επιστρέφω ξανά στο ψητό μετά από αυτή τη μακροσκελή εισαγωγή. Έκφραση και μόνο. Μερικές φορές αυτά που γράφω δεν μπορούν να γίνουν μουσική. Τα κείμενα δεν μπορούν να αποκτήσουν λυρική υπόσταση. Παραμένουν κείμενα και αυτό εδώ το μέρος είναι το πλέον κατάλληλο για να τα φιλοξενήσει και να εξασφαλίσει ότι κάποιος, κάπου μπορεί τυχαία να έρθει σε επαφή με ένα κομμάτι της σκέψης μου. Να το ασπαστεί ή να διαφωνήσει. Γόνιμα και τα δύο.
The end
ΥΓ. Μιας και μιλάω για την τέχνη θα ήθελα να δώσω και ένα πρόχειρο και πρωτόλειο ορισμό που έχω στο κεφάλι μου (έστω και αργοπορημένα). Να επισημάνω πως έχω δανειστεί και εμπλουτίσει αυτό τον ορισμό από το Φώντα (Θέατρο Δρόμου) μετά από μία συζήτηση που συμμετείχα. Τέχνη λοιπόν είναι η διαδικασία αλληλεπίδρασης μεταξύ ενός “καλλιτέχνη”, που εκφράζεται, και του “κοινού”, που προβληματίζεται, σκέφτεται, διασκεδάζει ή δεν-ξέρω-γω-τι-άλλο-κάνει από τα ερεθίσματα που λαμβάνει. Η σχέση των δύο υποκειμένων είναι ισότιμη, χωρίς να θεοποιείται η εκάστοτε καλλιτέχνιδα.